Στο πλαίσιο της πλατφόρμας, το Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012 στις 1 μ.μ. πραγματοποιήθηκε ανοιχτή συζήτηση με τη συμμετοχή θεωρητικών της φιλοσοφίας και των νέων μέσων, ποιητών και εικαστικών, στην οποία παρουσιάστηκαν σύγχρονες θέσεις γύρω από την έννοια της κειμενικότητας. Στη συζήτηση συμμετείχαν οι Αποστόλης Αρτινός, Ρέα Βαλντέν, Βασίλης Νούλας, Διονύσης Καββαθάς, Πάνος Κούρος, Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης.
Συντονισμός συζήτησης: Χριστίνα Σγουρομύτη
Σε μια περίοδο που διανθίζεται από τη συζήτηση γύρω από «το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε», η θέση του καλλιτέχνη, όπως και του διανοητή, στους υπό διαμόρφωση κοινωνικούς συσχετισμούς, μοιραία επαναπροσδιορίζεται. Το παράδειγμα των ιστορικών πρωτοποριών προσφέρεται ως πηγή άντλησης ερεθισμάτων, τόσο ως προς τον οραματικό τους χαρακτήρα, όσο και ως προς την τόλμη με την οποία διέρρηξαν μια σειρά από φθαρμένες αντιλήψεις, ώστε να μπορέσει να συγκροτηθεί μέσα από το «νέο» και το πειραματικό, μια ανανεωμένη πραγματικότητα. Από την κατανόηση αυτής της ιστορικής συγκυρίας, αντλείται σε μεγάλο βαθμό και το ενδιαφέρον μας για το κίνημα του λετρισμού. Με άξονα τους εννοιολογικούς προβληματισμούς που εισήγαγαν τα μέλη του κινήματος και εργαλεία την κριτική δι-επιστημονικότητα, τη διακλαδικότητα και τη διαθεματικότητα, θα επιχειρήσουμε να ανιχνεύσουμε τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνονται αυτές οι μεταιχμιακές αλλαγές σήμερα. Ποιες ιδέες, ποιες τάσεις και ποια θέματα αναδεικνύονται στο πλαίσιο των θεωρητικών και καλλιτεχνικών αναζητήσεων και των νέων προσανατολισμών μέσα σε ένα μεταβαλλόμενο κόσμο; Η άτυπη συζήτησή μας έχει ως στόχο την κριτική διερεύνηση του θεωρητικού στοχασμού στην τέχνη, το λόγο και τα νέα μέσα, καθώς και την προέκτασή τους στο κοινωνικό πεδίο, με κεντρικούς άξονες:
-Την έννοια της αναγνωστικότητας, το περιεχόμενο και τη σχέση με το περιβάλλον και τα πολιτικά ζητήματα
-Τα όρια της γλώσσας και τις διακλαδώσεις που ανοίγονται προς την καλλιτεχνική παραγωγή, την ποίηση, τα νέα μέσα και τις επιτελεστικές τέχνες
- Την από-σύνδεση και ανά-σύνδεση ήχων και εικόνων ως μέσο ανάδειξης συγκρούσεων, ως διαχωρισμό μιας φαινομενικά «οργανικής» σύνθεσης, ως πράξη άρνησης και ως διάζευξη (νοήματος), αυτό που ονομάζει ο Αντονέν Αρτώ: «…ο ανώμαλος αποχωρισμός των στοιχείων της σκέψης».
- «Πράξεις συνεκφώνησης» και παράλληλες εκφορές η οποίες καταλήγουν σε ασύμπτωτο, την αδυναμία ταύτισης με τον άλλον, αλλά και τη δυνατότητα η διάσπαση λόγου και εικόνας να ιδωθεί ως χειρονομία απελευθέρωσης, μέσω της κατανόησης και του αναστοχασμού και ως αντανάκλαση της πληθυντικότητας των κοινωνικών σχέσεων
-Την προσβασιμότητα της αφήγησης σε αντιπαράθεση με την υλικότητα της λέξης, την αναπαράσταση στον αντίποδα της δράσης (agency)
Αρχείο Συζήτησης από jo-ts
No comments:
Post a Comment